Την προηγούμενη εβδομάδα «έφυγε» από τη ζωή μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ένας σημαντικός άνθρωπος, για πολλούς από εμάς                        
που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, ο «Μεγάλος Αρχηγός» όπως ήταν ο τίτλος του στην κατασκήνωση SportCamp στο Λουτράκι
όπου περάσαμε πολλά υπέροχα καλοκαίρια.
            Για όσους δεν κατάλαβαν αναφέρομαι στον Τάσο Καραβούλη, καθηγητή Φυσικής Αγωγής που πριν από 25 περίπου χρόνια
ίδρυσε την παιδική κατασκήνωση SportCamp στο Λουτράκι η οποία πλέον έχει εξελιχθεί σε ένα υπερπλήρες αθλητικό κέντρο πολλαπλών
χρήσεων.
            Κοντεύοντας πλέον τα τριάντα, συνειδητοποιώ πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος αυτού του ανθρώπου για την μετέπειτα ζωή μου
και με πόσο μεράκι ασχολήθηκε με τα παιδιά αλλά και δημιούργησε ένα χώρο σωστής άθλησης, αλλά περισσότερο από όλα, διαπαιδαγώγησης
και διδαχής αρχών και αξιών.
            Ευτύχησα να περάσω στην SportCamp περίπου 5 καλοκαίρια ως κατασκηνωτής και να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο την εποχή
που ακόμα «έχτιζε» αυτό που έχει δημιουργηθεί σήμερα στο χώρο της κατασκήνωσης. Ακούραστος, συνεπής και πειθαρχημένος πάντα είχε
όρεξη και κουράγιο να ασχοληθεί με τα παιδιά της κατασκήνωσης και να μεταδώσει πάνω από όλα παιδεία, αξιοπρέπεια και αρχές.
Ήταν εκείνος από τον οποίο μπορούσες να καταλάβεις σε τι ακριβώς διαφέρουν οι έννοιες συναγωνισμός και ανταγωνισμός.
            Είχα την τύχη να ανήκω στην τελευταία γενιά κατασκηνωτών που είχαν αρχίσει να μπαίνουν στη δύσκολη εφηβεία και που τους                               O Κυρ Τάσος με την οικογένειά του
έκανε δεκτούς η κατασκήνωση. Ο κυρ-Τάσος είχε πάντα να επιδείξει απεριόριστη υπομονή αλλά όχι άναρχη ανεκτικότητα. Ήταν                                                                             
διατεθειμένος να δεχθεί τα καπρίτσια μας αλλά όχι τις ακρότητες και τις εξαλλοσύνες μας. Και αυτό δεν το επέβαλε … το κέρδιζε με το
σεβασμό τον οποίο μετέδιδε και με τις πράξεις του. Δεν ήταν ο επιβλέπων, ο επόπτης. Δούλευε ασταμάτητα περισσότερο από κάθε άλλο
εργαζόμενο στην κατασκήνωση και περισσότερο από κάθε άλλον εργάτη, χτίστη, κηπουρό, φροντιστή και οποιαδήποτε άλλη ειδικότητα
δραστηριοποιούταν στο χώρο της κατασκήνωσης.
            Μας δίδαξε την αξία της σκληρής δουλειάς και της προσπάθειας που αργά ή γρήγορα πάντα στη ζωή ανταμείβονται. Μας μετέδωσε
την έννοια της ευγενούς άμιλλας και την αξία της «ομάδας». Ήταν ένας εξαιρετικός παιδαγωγός και άνθρωπος.
            Η σχέση του με τα παιδιά δεν ήταν σχέση ψεύτικη που πήγαζε από την εμπορική σχέση του ιδιοκτήτη της κατασκήνωσης και του κατασκηνωτή.
Ήταν σχέση στοργής, αγνής αγάπης, σχέση πατέρα – γιού. Και αυτό το λέω γιατί ο κυρ-Τάσος το απέδειξε και αργότερα. Όταν μετά από πολλά
χρόνια χρειάστηκα βοήθεια, ο κυρ-Τάσος ήταν και πάλι εκεί, διακριτικά δίπλα μου, με υποδέχτηκε όπως τότε που σαν κατασκηνωτής περνούσα την πύλη
της SportCamp. Με την ίδια χαρά και την ίδια αγάπη μου προσέφερε λύση σε ένα πρόβλημά μου και είμαι πεπεισμένος ότι οποιαδήποτε στιγμή τον
επισκεπτόμουν για να μου δώσει μια συμβουλή ή απλά για να συζητήσουμε θα το έκανε αγόγγυστα με την ίδια χαρά … απλά γιατί ήταν ο «Μεγάλος Αρχηγός».
Και δεν τον επισκέφθηκα όσες φορές θα έπρεπε … όσες φορές όφειλα να το κάνω.
            Θα μπορούσα να γράφω ώρες ατελείωτες για τον Τάσο Καραβούλη, να περιγράψω ατελείωτες εικόνες, αμέτρητα περιστατικά αλλά δεν έχει νόημα … ορισμένα
πράγματα αξίζει στη ζωή να τα κρατάμε για τον εαυτό μας ώστε να τα εκτιμάμε περισσότερο και να μένουν στη μνήμη μας χαραγμένα για πάντα με αγάπη, νοσταλγία,
αφήνοντας μια γλυκιά γεύση θυμούμενοι αυτές τις στιγμές. Άλλωστε δεν είμαι εγώ εκείνος που θα απονείμω τίτλους και διθυραμβικά επίθετα στο «Μεγάλο Αρχηγό».
Όλα αυτά τα κέρδισε και τα πραγμάτωσε μόνος του.
            Ήθελα απλώς με αυτό το κείμενο να εκφράσω δημοσίως τη μεγάλη θλίψη μου για το θάνατο αυτού του μεγάλου ανθρώπου και τα θερμά μου συλλυπητήρια
στην οικογένειά του που ήταν πάντα δίπλα του και συνεχίζει το έργο του.
            Ο «Μεγάλος Αρχηγός» έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2006, χτυπημένος από το μοναδικό ίσως πράγμα που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει … τον καρκίνο.
Αυτή τη μάστιγα που και στη χώρα μας παρουσιάζει τεράστια ποσοστά και που φαίνεται ότι δεν έχει αντιμετωπιστεί με τη σοβαρότητα που πρέπει από την ιατρική κοινότητα.
Η ζωή δεν φέρθηκε καλά στον κυρ-Τάσο ο οποίος είχε ακόμα πολλά να προσφέρει και πολλή διάθεση να θέσει νέους στόχους και να τους πετύχει.
Ο Θεός όφειλε στον κυρ-Τάσο περισσότερα χρόνια ζωής αλλά φαίνεται ότι εκεί ψηλά χρειαζόταν έναν καλό παιδαγωγό για τα εκατομμύρια παιδιά που στέλνει κάθε χρόνο εκεί
η καταναλωτική, αδυσώπητη κοινωνία που έχουμε στήσει στον πλανήτη. Και πήρε τον καλύτερο ……
    Σε αποχαιρετώ με τους παρακάτω στίχους που τραγουδήσαμε μαζί πολλές φορές και θα έχουμε την ευκαιρία να τραγουδήσουμε και στο μέλλον …        

Βουνά, λαγκάδια και χωριά … πελάγη κι αν διαβείς

τους φίλους που’ χεις στην καρδιά … ποτέ μη λησμονείς.

Όχι δεν χωριζόμαστε για πάντοτε παιδιά …

μα θα ξαναβλεπόμαστε αδέλφια μου συχνά.

Μεγάλε Αρχηγέ καλό ταξίδι …

                           

-          Καλημέρα σας, ήρθα για τη συνέντευξη …

-          Χαίρεται καθίστε παρακαλώ. Μου δίνετε το βιογραφικό σας ;

-          Φυσικά. Ορίστε.

-          Μάλιστα. Λοιπόν, πτυχιούχος, μεταπτυχιακό, διδακτορικό, 3 ξένες γλώσσες, μικρή προϋπηρεσία, εξαιρετικό βιογραφικό κύριε. Θα μας ενδιέφερε μια συνεργασία μαζί σας.

-          Πολύ ωραία. Χαίρομαι ιδιαίτερα.

(Μεσολαβούν κάποιες ερωταπαντήσεις φιλολογικού χαρακτήρα και φτάνουμε στο ζουμί !)

-          Μισθολογικά θα μπορούσαμε να συζητήσουμε;

-          Φυσικά κύριε. Δεν βλέπω κάποιο λόγο να μην σας παρέχουμε το βασικό μισθό.

-          Μάλιστα, το βασικό μισθό με όλα αυτά τα προσόντα.

-          Εμ, κύριε γνωρίζετε ότι δεν θα προσπαθούσαμε ποτέ να αποφύγουμε τις νόμιμες αμοιβές!

            Αυτό είναι το καλύτερο, ίσως, δυνατό σενάριο που θα μπορούσε να συναντήσει κάποιος υποψήφιος για μια θέση εργασίας σήμερα.
Το σενάριο πιθανώς μεταβάλλεται ποικιλοτρόπως περιέχοντας κάποιες δοσοληψίες κάτω από το τραπέζι, ίσως κάποια τηλεφωνήματα από υψηλά ιστάμενους,
ή ακόμα και μια απόρριψη τόσο από πλευράς του υποψήφιου εργαζόμενου όσο και από πλευράς της εργοδοσίας.
  
            Στον παραπάνω διάλογο θα παρατηρήσατε τον υψηλό βαθμό νομιμότητας που διακρίνει το στέλεχος της επιχείρησης και το εντυπωσιακό βιογραφικό του υποψηφίου.
Σε κάθε περίπτωση η αντίθεση στον παραπάνω διάλογο δεν είναι άμεσα ευδιάκριτη και αυτό γιατί δυστυχώς έτσι έχουμε συνηθίσει, και θεωρούμε την κατάσταση αυτή ορθή και πλήρως αποδεκτή.
Είναι σημείο των καιρών η αποδοχή των όσων συμβαίνουν γύρω μας μοιρολατρικά και με μια διάθεση που μας κάνει να τα θεωρούμε όλα φυσιολογικά και ακόμα περισσότερο να τα αποδεχόμαστε
χωρίς αντίρρηση ή έστω χωρίς κάποια ένσταση.

          Το πρόβλημα της ανεργίας είναι σαφώς σοβαρότατο και απασχολεί ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τη νεολαία. Η εκβιαστική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί
δεν αφήνει πολλά περιθώρια αντίδρασης ή ακόμα και κριτικής ανάλυσης των δεδομένων. Ο εργοδότης γνωρίζει ότι ο νέος έχει ανάγκη από εργασία και πιθανώς θα αποδεχτεί τα πάντα
προκειμένου να βρει μια θέση εργασίας, ακόμα και αν αυτή δεν ικανοποιεί τα προσόντα, το γνωστικό του αντικείμενο ή τις απαιτήσεις του.
Απαιτήσεις ; Αν είναι δυνατόν και πως τόλμησα να γράψω αυτή τη λέξη !

          Παρατηρούμε στον παραπάνω διάλογο ότι ο εργοδότης ηδονίζεται με το γεγονός ότι βλέπει ένα βαρύ βιογραφικό να του προσφέρεται στη βασική τιμή!
Στην ίδια δηλαδή τιμή που θα του προσφερόταν ένα βασικό βιογραφικό ! Δε νοιώθει την ανάγκη να μιλήσει για κάποιο υψηλότερο μισθό, βάσει προσόντων, για κάποιες παροχές
ή οτιδήποτε άλλο θα επιβράβευε το βιογραφικό που έχει στα χέρια του. Και φυσικά δε νοιώθει την ανάγκη αφού εμφανίζει τον βασικό μισθό σαν την κατάκτηση του εξαιρετικού
νέου που έχει μπροστά του. Θεωρεί ότι αυτή είναι η επιβράβευση των κόπων του. Την ίδια ώρα προσφέροντας το βασικό μισθό δεν φαίνεται να αναζητά τον βασικό εργαζόμενο
αλλά το πολυμηχάνημα με τα full extra χαρακτηριστικά του στην ίδια τιμή !

          Η εταιρική κουλτούρα και ο βαθμός ικανοποίησης του εργαζομένου παρουσιάζονται σε όλα τα οικονομικά βιβλία ως τα κλειδιά για μια επιτυχημένη και εύρωστη
επιχείρηση που θα έχει υψηλή παραγωγικότητα και προσωπικό το οποίο θα δίνει τα μέγιστα για την επίτευξη στόχων.

Δυστυχώς σήμερα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Πιθανότατα οι κύριοι εργοδότες να είναι και απλώς αδιάβαστοι ! Σε μια εποχή που γύρω μας ακούμε βαρύγδουπες
λέξεις όπως ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα και παρουσιάζεται ως μείζον πρόβλημα η έλλειψη επενδύσεων, την ίδια ώρα καμία κουβέντα δεν γίνεται για την κατάσταση που
επικρατεί στο μισθολογικό status ιδιαίτερα των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Κάποτε ο νέος εργαζόμενος προβληματιζόταν για το αν θα επιλέξει καριέρα στον ιδιωτικό η το
δημόσιο τομέα, γιατί στον ιδιωτικό τομέα γνώριζε ότι η δουλειά είναι περισσότερη αλλά υπάρχουν παροχές και οι μισθοί κινούνται σε υψηλά επίπεδα έναντι του δημοσίου.

Σήμερα, ο ιδιωτικός τομέας έχει φτάσει να προσφέρει μισθούς χαμηλότερους από το δημόσιο αλλά και πολύ λιγότερες ιατροφαρμακευτικές παροχές για παράδειγμα !
Μέσα σε όλη αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση έρχεται να προστεθεί και ο περίφημος βασικός μισθός ο οποίο παρουσιάζεται ως το καλύτερο δυνατό και μάλιστα νόμιμο !
Μάλλον κάτι δεν έχει γίνει σωστά κατανοητό ή κάτι έχει εσκεμμένα διαστρεβλωθεί για να ικανοποιήσει μια προφανή σκοπιμότητα. Ο βασικός μισθός θεσμοθετήθηκε για να ορίσει
τον πυθμένα, τη βάση, το κατώτατο και όχι το ανώτατο κύριοι. Έχει παρεξηγηθεί η έννοια του. Δεν είναι αυτό που πρέπει να δώσεις αλλά το ελάχιστο που μπορείς να δώσεις !

Από την άλλη πλευρά οι εργαζόμενοι σήμερα έχουν μπει σε μια αντιδραστική συμπεριφορά ωχαδερφισμού, αδιαφορίας και απόγνωσης ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα ο
οποίος προσπαθεί να αντιμετωπίσει το φαινόμενο με εκβιασμούς και με ένα περιβάλλον εργοταξίου που περιλαμβάνει την απειλή και τα ψευτοδιλήμματα.  

Είναι όμως φυσική συνέπεια και λογικό επόμενο ο βασικός μισθός να φέρνει μαζί του και το βασικό εργαζόμενο ακόμα και αν αυτός κατέχει γνώσεις και τίτλους.
Για άλλη μια φορά στην Ελλάδα καταλάβαμε λάθος όπως το συνηθίζουμε άλλωστε, ή μάλλον καταλάβαμε όπως θα θέλαμε γιατί αυτό μας βόλεψε παροδικά. Όταν οι ελληνικές
 επιχειρήσεις διαπίστωσαν ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν πολύ αργά διότι είχαν χάσει το πλεονέκτημα της ενδοεπιχειρησιακής αρμονίας και του προσωπικού το οποίο με
εμπιστοσύνη ότι θα αμειφθεί θα έδινε τα μέγιστα για την ευρωστία της επιχείρησης.

Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Μόνο μέσα από την ειλικρινή σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Αυτή είναι και η
βασική έννοια της ελεύθερης οικονομίας που διαμορφώνει τα πράγματα με βάση τις αποδοτικότητες. Όμως η έννοια του όλοι παίρνουν τα βασικά γιατί έτσι λέει ο
νόμος έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη οικονομία και παραπέμπει σε άλλα οικονομικά μοντέλα που ιστορικά απέτυχαν.

Δεν μπορούμε εμείς οι Έλληνες να είμαστε οι αιώνιοι εξυπνάκηδες και να υιοθετούμε από το κάθε σύστημα ότι μας βολεύει ! Πρέπει να ξέρουν τελικά όλοι
ότι ο βασικός μισθός θα τους προσφέρει το βασικό εργαζόμενο και ο βασικός εργαζόμενος θα πρέπει να ξέρει ότι αργά ή γρήγορα θα μείνει χωρίς δουλειά.

Εις το επανειδήν.

                          

Τον τελευταίο καιρό πολλή συζήτηση γίνεται γύρω από ένα πολύ ευαίσθητο και σημαντικό ζήτημα το οποίο «καίει» ολόκληρη την ελληνική κοινωνία
και έχει αποκτήσει τίτλο και συγκεκριμένα ιδιοχαρακτηριστικά μέσω της εμμονής με την οποία παρουσιάζεται από εφημερίδες και τηλεοπτικά συγκροτήματα συγκεκριμένων τάσεων.
Το θέμα των λεγόμενων «γαλάζιων παιδιών».

Επειδή το ζήτημα άπτεται του ευρύτερου υπερευαίσθητου θέματος της ανεργίας, βρίσκει πρόσφορο έδαφος για δαιμονοποιήσεις, γενικεύσεις και καθολικά συμπεράσματα
 που βασίζονται σε μια γενικότερη επιχειρηματολογία μηδενισμού και ισοπέδωσης των πάντων. Για μια κυβέρνηση που η παράταξη από την οποία προέρχεται παρέμεινε
ούτε λίγο ούτε πολύ σχεδόν για 20 χρόνια εκτός κυβερνητικών καθηκόντων, το θέμα «γαλάζια παιδιά» φαίνεται να αποτελεί «ταμπού» και «καυτή πατάτα»
σε όποια τοποθέτηση στελεχών κάθε βαθμίδας.

Επίσης, μάλλον για κάθε στοιχειωδώς λογικό άνθρωπο η κατηγορία για συνεχείς προσλήψεις ειδικά στο δημόσιο τομέα δεν φαντάζει ευσταθής για μια κυβέρνηση
2 περίπου ετών. Άλλωστε πως είναι δυνατόν η λεγόμενη «βάση» της Ν.Δ. να διαμαρτύρεται ότι η κυβέρνηση έχει ξεχάσει τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της και
από την άλλη πλευρά η ίδια κυβέρνηση να κατηγορείται για «τακτοποίηση» των «δικών»της παιδιών ….

Την ίδια στιγμή, κανείς δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση να συγκρουστεί και να επιχειρηματολογήσει ενάντια σε αυτές τις φήμες διότι προφανώς η άναρχη
και μηδενιστική επιχειρηματολογία που θα αντιμετωπίσει χρειάζεται κάποιες κουβέντες σταράτες για να ανατραπεί, κουβέντες που προφανώς έχουν «διαγραφεί»
λόγω του χαμηλού προφίλ και των ήπιων τόνων που φέρνει η νέα διακυβέρνηση και μιας τακτικής που ακολουθείται χωρίς παρεκκλίσεις. Σεβαστή και αξιοπρεπέστατη
τακτική η οποία όμως δεν μπορεί να αντικρούσει όσα «λέγονται» αλλά και δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον κόσμο της Ν.Δ. ο οποίος έμαθε τα τελευταία χρόνια να πορεύεται
με το σταυρό στο χέρι και να προσπαθεί μόνος να ανταπεξέλθει σε «καφενειακές» συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα γύρω του.

Είναι πολύ εύκολο για τον καθένα να συμμετάσχει σε ποδοσφαιρικού τύπου συζητήσεις και να εκφέρει γενικόλογες απόψεις ή να φωνασκεί και να κατηγορεί
τους πάντες με το μηδενιστικό μότο «όλοι είναι έτσι και όλοι είναι αλλιώς». Είναι εμφανές ότι μας λείπει τόσο το επιχείρημα όσο και ο ποιοτικός διάλογος σε κάθε
μας συζήτηση ως Έλληνες και αυτό είναι ελάττωμα ακόμα και του ελληνικού κοινοβουλίου. 

Είναι αναγκαίος ο παραπάνω πρόλογος προκειμένου να μπορέσουν να στοιχειοθετηθούν οι παρακάτω απόψεις οι οποίες σαφώς φέρουν την επώνυμη
υπογραφή του γράφοντος και όχι την ανώνυμη «εξυπναδίστικη» λογική του παρασκηνίου ή της –μεταξύ σοβαρού και αστείου -  διαπίστωσης που αφήνει να αιωρούνται
γενικότητες και υπονοούμενα.

Θα προσπαθήσω να δώσω κάποιες πειστικές απαντήσεις και να κάνω κάποιες χρήσιμες διαπιστώσεις, όχι για να αλλάξω τόσο την άποψη αρκετών, αλλά
για να μπορέσω και εγώ τελικά να καταλάβω για ποια «γαλάζια παιδιά» τελικά ομιλούν αυτοί οι απροσδιόριστοι κύκλοι που μεταδίδονται με τόση θέρμη σαν τα κουτσομπολιά
του συμπαθέστατου γραφικού χωριού του Κωλοκοτρονιτσίου από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά.

Κάνοντας μια απλή αναφορά στο παρελθόν δεν πιστεύω ότι κανείς θα αντιδράσει στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των προηγούμενων κυβερνήσεων χιλιάδες ανθρώπων
συνέρρευσαν σε πάσης φύσεως δημόσιες υπηρεσίες και κατέλαβαν θέσεις για τις οποίες δεν κατείχαν καν τα τυπικά προσόντα. Και συνέρρευσαν τόσοι ώστε σε αρκετές περιπτώσεις
δεν επαρκούσαν τα γραφεία και οι καρέκλες με αποτέλεσμα να είναι γεμάτα τα γειτονικά προς τις υπηρεσίες αυτές καφενεία, όλη την ημέρα. Σαφώς θα μπορούσε κάποιος
να υποστηρίξει ότι ήταν μια συνειδητή  κοινωνικοοικονομική πολιτική ενίσχυσης των εσόδων των καφενείων προς τη μετατροπή τους σε υγιείς επιχειρήσεις και την αύξηση των θέσεων εργασίας τους.

Είναι επίσης γενικά αποδεκτό ότι η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που συνέρρευσαν στις δημόσιες υπηρεσίες τουλάχιστον δεν προέρχονταν από το χώρο της Ν.Δ.,
αν δεν θέλετε να πούμε ότι αποκλείονταν όσοι ανήκαν σε αυτό το χώρο. Πρόχειρα αν κάποιος διεξάγει μια έρευνα για να διαπιστώσει τις πολιτικές επιλογές όσων βρίσκονται
σήμερα στις δημόσιες υπηρεσίες θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι περίπου το 80 % αυτών ανήκει στο ΠΑΣΟΚ ή τουλάχιστον έτσι λέει (κάτι τέτοιο διαπίστωσα κατά τη διάρκεια
της πρακτικής μου στον ΟΤΕ και πιθανώς να περιέχει και στατιστικό λάθος). Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει και πολλές άλλες περιπτώσεις αλλά δεν είναι η αναδρομή ο σκοπός
του άρθρου αυτού ούτε θέλω να καταλήξω σε ρεβανσισμούς ή σε συγκρίσεις οι οποίες είναι ατυχείς και εκτός του κλίματος των ημερών.

Προσωπικά πιστεύω στη νέα πολιτική τάση που διανύουμε και δεν θα ήθελα να θυμίσω παλαιότερες εποχές. Άλλωστε η εμπειρία ενός ανθρώπου 27 ετών είναι
φτωχή για να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα για την εναλλαγή των εποχών αλλά και όσων συνέβησαν σε περιόδους που ακόμα δεν έχουν καταγραφεί ιστορικά με
νηφαλιότητα, συνέπεια και με ασφάλεια συμπερασμάτων.

Επιστρέφοντας στο κεντρικό θέμα του άρθρου θα ήθελα να εκφράσω μια θέση η οποία φυσικά τίθεται στην κρίση των αναγνωστών όσο αυστηρή και αν είναι αυτή.
Έχω λοιπόν την αίσθηση, ότι οι γονείς που προέρχονται από το χώρο της Ν.Δ. έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους χωρίς την προοπτική κάποιος να τα «βολέψει» και αυτό προφανώς
γιατί η Ν.Δ. έχασε αρκετές φορές τις εκλογές είτε οριακά είτε με άνετες διαφορές. Κατά συνέπεια, και δανειζόμενος ένα ποδοσφαιρικό γνωμικό, μέχρι το 2004 το παιδάκι που δεν
θα είχε βιώσει κυβέρνηση 4ετιας από τη Ν.Δ. θα ήταν τουλάχιστον 22 ετών. Έτσι λοιπόν και το παιδάκι αυτό δεν θα είχε την κομματική επιβεβαίωση ότι θα βρεί το δρόμο ανοιχτό
για μια σίγουρη θέση στο δημόσιο τομέα. Συνεπώς οι γονείς του εφόσον δεν αποφάσιζαν να αλλάξουν κομματική επιλογή και να το κάνουν αυτό βαρύγδουπα, τότε θα έπρεπε να το
εφοδιάσουν πλούσια με εκείνα τα προσόντα τα οποία κάποια στιγμή αξιοκρατικά θα του έδιναν την ευκαιρία να εργαστεί όχι στο δημόσιο αλλά στον ιδιωτικό τομέα. Για αυτό το σενάριο
πιστεύω ότι προετοιμάστηκαν οι τρέχουσες γενιές των «γαλάζιων παιδιών». Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις τις οποίες και θα αναλύσουμε παρακάτω.

Κάπου εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο του άρθρου που διαβάζετε. Αν το να αποκτήσει μια θέση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα ένα παιδί με πτυχίο, ξένες γλώσσες,
πιθανώς μεταπτυχιακές ή ακόμη και διδακτορικές σπουδές και αυτό το παιδί τυχαίνει να προέρχεται από οικογένεια με γαλάζιες πεποιθήσεις, και λέμε ότι «βολεύτηκε»
τότε δεν μιλάμε για τη θεωρία των «γαλάζιων παιδιών» αλλά για μια συνειδητή, απεχθή και τραγική θεωρία μηδενισμού και υποκρισίας. Αν ακόμα ακόμα θεωρήσουμε ότι το παιδί
αυτό καταφέρει να καταλάβει και μια θέση στο δημόσιο τομέα με αυτά τα προσόντα, τότε αντί να είμαστε ικανοποιημένοι που ανεβαίνει ο πήχης, ας το καταδικάσουμε με την
ανατρεπτική λογική του «τον έβαλε ο τάδε».

Δυστυχώς όμως αυτοί είμαστε οι Έλληνες. Θεωρούμε ακόμα και αυτόν που έχει περισσότερα αντικειμενικά προσόντα από εμάς ότι κάποιος του τα έδωσε, κάποιος του
τα χάρισε, ότι κάποιος του τα έδωσε άκοπα  και ότι «άτιμη κοινωνία» τι στο καλό θα έπρεπε να μου τα είχαν δώσει και εμένα! Από την άλλη πλευρά βέβαια υπάρχουν και
εκείνες οι περιπτώσεις στις οποίες άνθρωποι με πτυχία και πλούσια βιογραφικά προσελήφθηκαν σε θέσεις χαμηλότερων απαιτήσεων σε κάποιες επιχειρήσεις προκειμένου
να μπορέσουν να εργαστούν, αλλά και αυτούς θα τους κατηγορήσουν ότι βολεύτηκαν γιατί κατά την προσφιλή άποψη κάποιων τα «γαλάζια παιδιά» πρέπει να βγάλουν όλα κάρτα
ανεργίας προκειμένου να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες. Φευ κύριοι !

Εδώ έρχεται και η δική μου ένσταση. Τόσο δύσκολο είναι κύριοι της Ν.Δ. να αρθρώσετε λόγο και άποψη; Τόσο δύσκολο σας είναι να παρουσιάσετε μια σοβαρή
επιχειρηματολογία; Και αν δεν σας είναι δύσκολο γιατί δεν το κάνετε; Τόσο ντροπή νιώθετε για τα «γαλάζια παιδιά»; Τόση απέχθεια για εκείνα τα παιδιά που έβγαλαν τις νεολαίες
της ΟΝΝΕΔ και τις φοιτητικές παρατάξεις της ΔΑΠ από τα ποσοστά του 15 % και από τις λογικές των φασιστικών νεολαίων με τις οποίες τις χαρακτήριζαν όταν τις παρέλαβαν;
Τόση αδιαφορία για τα παιδιά που δημιούργησαν υγιείς πυρήνες παραγωγής πολιτικής και ανέδειξαν τελικά κυβέρνηση Ν.Δ. ; Γιατί σίγουρα η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν εκλέχθηκε
από τα παιδιά της δεκαετίας του 60.

Κλείνοντας, θα παραθέσω άλλο ένα παράδειγμα για να καταδείξω την απόγνωση στην οποία οδήγησαν οι κυβερνήσεις και οι παράγοντες του ΠΑΣΟΚ με εκβιαστικό
τρόπο τους νέους ανθρώπους. Έχω παραβρεθεί σε πολλές εκλογικές διαδικασίες με την ιδιότητα του εκλογικού αντιπροσώπου και πολλές φορές (αν όχι οι περισσότερες) σε
εκλογικές διαδικασίες ήττας. Ποτέ δεν ένιωσα ότι έχασα τη γή κάτω από τα πόδια μου. Στις τελευταίες εκλογές συμμετείχα και πάλι ως εκλογικός αντιπρόσωπος και δίπλα μου
ήταν μια κοπέλα για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ η οποία καθώς καταμετρούσε τις ψήφους χλόμιασε, κιτρίνισε και εν τέλει έβαλε τα κλάματα με απόγνωση. Η ηλικία της γύρω στα 18
και όταν τη ρώτησα γιατί κλαίει και της είπα ότι δεν πειράζει, εμείς να δείς πόσες καταμετρήσεις με ήττες έχουμε στο ενεργητικό μας, τότε μου είπε με απόγνωση,
έχασα το μέλλον μου, πάει η δουλειά που μου έταξαν! Αν είναι δυνατόν! Μόλις απόφοιτος Λυκείου και φυσικά της είχαν τάξει κάποιο καλό γραφείο στο δημόσιο. Και με αυτή τη
λογική φυσικά ήταν απροετοίμαστη, χωρίς ξένες γλώσσες, χωρίς προσπάθεια για την απόκτηση πτυχίου, χωρίς τα εφόδια εκείνα που θα την έκαναν ανταγωνιστική σε ένα
αξιοκρατικό περιβάλλον. Αυτή είναι η κατάσταση και οι λογικές που υπήρχαν βλέπετε μέχρι τότε ……

Με τις σκέψεις αυτές μπορούν να ειπωθούν πολλά περισσότερα και είναι ευκαιρία για την έναρξη ενός διαλόγου που θα έχει ως στόχο τον αποχαρακτηρισμό
όλων των νέων. Δεν υπάρχουν παιδιά χρωματιστά. Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στο μέλλον το οποίο θα είναι εύκολο ή δύσκολο ανάλογα με την προετοιμασία που
έχει κάνει ο καθένας. Δεν υπάρχουν πια μεγάλες υποσχέσεις αλλά κάποιος που πληροί τα αντικειμενικά προσόντα να μπορέσει να διεκδικήσει με περισσότερες αξιώσεις το μέλλον του.

Θα κλείσω με δυο επισημάνσεις-ερωτήματα.

Πρώτον. Σε ποια ιδιωτική επιχείρηση δεν εφαρμόζεται στην αξιολόγηση κάποιου υποψηφίου η διαδικασία της συνέντευξης και γιατί είναι τόσο κατακριτέα από τη
στιγμή μάλιστα που δεν τη διεξάγει ο οικείος φορέας;  Γιατί φυσικά αν είχε προκυρηχθεί κάποια θέση στο Δήμο Κορινθίας και τη συνέντευξη την αξιολογούσε ο δήμαρχος,
τότε μάλλον θα δεχόμουν ότι  υπάρχει πρόβλημα.

Δεύτερον. Σε ένα νομό που στην τρέχουσα κυβερνητική σύνδεση διαθέτει Υπουργό, Ευρωπαϊκό επίτροπο και βουλευτή δεν νομίζετε ότι αυτός ο νομός πρέπει να
ενισχυθεί και να βελτιωθεί σημαντικά ; Δεν είναι άλλωστε μακριά μας το φαινόμενο της Τρίπολης με τη ραγδαία ανάπτυξή της.

          Φτάνοντας στο τέλος αυτής της τοποθέτησης τονίζω ότι εκφράζω προσωπικές σκέψεις τις οποίες και θέτω σε κρίση. Πιθανώς να αποδειχθεί στο μέλλον ότι
κάνω μέγα σφάλμα αλλά θα είμαι ο πρώτος που θα τις αναθεωρήσω γιατί τα γραπτά μένουν. Όλα τα παιδιά είναι ίσα αλλά είναι και άδικο εξίσου να χρωματίζουμε
κάτι που δεν μας αρέσει ή που μας κάνει να εντοπίζουμε κάποιες φορές τις δικές μας αδυναμίες. Τελικά μπορεί κάποιος να μου πεί με αποδείξεις, για ποια γαλάζια
παιδιά μιλάτε κύριοι, με τόσο πάθος και τόση εμμονή ;

          Θα τα ξαναπούμε σε κάποιο επόμενο άρθρο…